Vijf op vrijdag: 5 films van Marilyn Monroe

Vandaag vijf films van Marilyn Monroe die ik in de afgelopen tijd heb bekeken. Sommige hebben de tand des tijds goed doorstaan, andere helaas wat minder. Maar hoe dan ook, dank zij Marilyn Monroe waren ze wel de moeite van het bekijken waard.

Don’t bother to knock (1952)

In deze zwart-wit film speelt Marilyn Monroe Nell, een jonge vrouw die dank zij haar oom een baantje krijgt als babysitter in een hotel. Terwijl het echtpaar beneden in het hotel bij een officiële gelegenheid is, en het kind is gaan slapen, probeert Nell de kleding en de juwelen uit van de echtgenote. 

Een andere gast in het hotel denkt in de eerste instantie dat ze een gast is en papt met haar aan, maar al snel blijkt dat Nell een duister verleden heeft en eerlijk gezegd waarheid en wanen niet helemaal meer kan scheiden, met alle gevolgen van dien.

Geen scene uit de film, maar een promotiefoto

Niagara (1953)

Rose en George Loomis zijn al een tijdje getrouwd, maar goed is hun huwelijk niet te noemen. Ze verblijven in een huisje nabij de Niagara Falls, waar ook echtpaar Ray en Polly op huwelijksreis komen. 

Al snel wordt duidelijk dat de relatie tussen Rose en George op een absoluut dieptepunt is, waarbij George jaloers is op elke man die naar de verleidelijke Rose kijkt en Rose een verhouding heeft met een andere man. 

Samen met haar minnaar heeft ze het plan om George te vermoorden, maar de vraag is of alles zo loopt zoals ze gepland hebben.

Niagara is een klassieke film-noir die nog altijd spannend is en warempel fris aandoet. Hoewel Marilyn hier een echt dramatische rol heeft, iets waarvan men lang dacht dat ze dat niet zou kunnen, is ze zeker overtuigend als Rose. De manier waarop ze een verveelde vrouw neerzet, die iedereen om haar heen bespeelt is onnavolgbaar. Ja, Niagara is nog altijd de moeite waard om te zien.

Gentlemen prefer blondes (1953)

Het verhaaltje van deze film stelt echt helemaal niets voor, het is een typisch vehikel van de studio die Marilyn vooral als seksbom zag waar ze veel geld aan konden verdienen. Dit was precies het soort film dat Marilyn verschrikkelijk vond om te maken.

Lorelei (Marilyn Monroe) is een showmeisje en verloofd met een rijke man, omdat hij rijk is. Zijn vader ziet de verloving niet zitten en laat Lorelei en haar vriendin volgen als ze naar Parijs gaan, waar een heleboel verwisselingen, verwarringen en gedoe plaatsvindt, voor echte liefde zegeviert en echte diamanten terug zijn bij de eigenaar.

Ondanks het echt suffe verhaal zijn de scenes tussen Marilyn Monroe en Jane Russell heerlijk, ze hebben echte chemie en zijn samen bijzonder grappig.

Diamonds are a girls best friend is een geweldig nummer en Marilyn brengt dit op onnavolgbare wijze.

Kortom, een film de je vooral moet kijken om Monroe en Russell en om de liedjes.

The river of no return (1954)

Dit is een ouderwetse Jaren ’50 western, waarin de Indianen nog stereotype moordlustige figuren zijn en een sterke, zwijgzame kerel (type ruwe bolster, blanke pit) het meisje krijgt.

Kay (Marilyn Monroe) is een zangeres in een goudzoekerskamp en heeft een relatie met Harry Weston. In het kamp wordt een klein jongetje achtergelaten, die moet wachten tot zijn vader hem ophaalt. De vader is Matt Calder die net is vrijgekomen uit de gevangenis.

Harry Weston blijkt een schurk en hij steelt het paard van Matt om snel naar de stad te gaan, en Matt, Kay en Mark moeten hem achterna. Ze gebruiken hiervoor het enige vervoermiddel dat ze hebben, een vlot om rivier af te varen.

Ze moeten woeste stroomversnellingen, moordlustige indianen, een poema en premiejagers zien te overleven, voor ze in de stad Harry weer tegenkomen.

De film is opgenomen in Canada en het landschap is bijzonder mooi, dit maakt nog altijd indruk in de film. De omstandigheden van het filmen waren niet bepaald gemakkelijk; Robert Mitchum dronk, Marilyn raakte gewond en moest op krukken lopen en beiden hebben een groot deel van het filmen kletsnat (en koud) doorgebracht omdat ze steeds op dat vlot zaten.

Het is een western zoals ze nu niet meer gemaakt worden, daarvoor is het verhaal te stereotype en te oppervlakkig, maar al met al is het nog wel de moeite waard.  Monroe acteert hier goed en ze zingt (zoals altijd) haar eigen liedjes. Leuk ook om haar hier met lang haar te zien!

Busstop (1956)

Dit wordt over het algemeen gezien als een belangrijke film voor Marilyn Monroe omdat ze hier voor het eerst acteert op een natuurlijkere manier, zonder de maniertjes die haar acteercoach Natasha Lytess haar geleerd had. Bovendien had ze net hiervoor haar contract met de studio opnieuw afgesloten en kreeg ze meer betaald en betere rollen.

Ze speelt hier Chérie, een nachtclubzangeres die meer ambitie en dromen heeft dan echt talent. Op een dag komt rodeocowboy Bo de nachtclub binnen en deze cowboy die vers van de boerderij komt en nog nooit een meisje heeft gekust, wordt ter plekke verliefd op haar en besluit haar te trouwen. Al Chéries tegensputteren heeft geen enkele zin, hij sleept haar gewoon mee. Pas als de bus moet stoppen bij een halte ergens in de middle of nowhere vanwege de sneeuw, komt Bo door omstandigheden tot inzicht.

Opnieuw een film die nu niet meer gemaakt zou worden vanwege het belachelijke verhaal, maar er is ook veel goeds in deze film. Marilyn Monroe is echt heel erg goed, het is niet gemakkelijk om slecht te zingen zoals Chérie doet, terwijl je eigenlijk heel goed kunt zingen en ze geeft ook haar personage diepte en een achtergrond mee, die haar vorige films misten.

Bo (Don Murray) is een ongelofelijk irritant figuur, hoewel ik er ook wel heel erg om moest lachen, vooral zijn absolute weigering om een andere zienswijze te accepteren levert wel heel veel komische momenten op. Maar aan het einde van de film ben je wel blij dat de buschauffeur hem eens flink op zijn plaats zet, dat heeft hij wel echt nodig.

Nu ik een aantal van haar films heb bekeken, kan ik zeggen dat Marilyn Monroe een betere actrice was dan haar films doen vermoeden. Je kunt ook duidelijk zien hoeveel werk ze deed om haar acteren en zingen en alles wat erbij kwam kijken precies goed te krijgen, zelfs al was het in een rol die ze verafschuwde. Ze was daarin een absolute vakvrouw. 

Ik denk dat het duidelijk is dat zij eigenlijk altijd beter was dan de film zelf, want ondanks de flutverhaaltjes zijn haar vertolkingen nog altijd de moeite waard om te bekijken.