Het tribunaal van de ziel, Donato Carrisi

Een man is onwel geworden en is stervende. De arts die in de ambulance meekomt komt erachter dat deze man de moordenaar van haar zus is. Zij staat voor de keuze om hem te laten leven of te laten sterven.

Een studente verdwijnt. Het lijkt erop dat ze is weggelopen, maar de kamer waaruit ze is vertrokken, zat van de binnenkant op slot. Haar vertrek was niet vrijwillig.

Marcus ontmoet Clemente in een koffiezaakje in Rome. Hij krijgt de opdracht om de zaak van de verdwenen studente te onderzoeken. Marcus heeft door een incident in Praag zijn geheugen verloren, maar de kennis en de vaardigheden die hij heeft van misdaden is hij niet kwijt. 

Marcus komt in het huis van het meisje achter een aantal belangrijke aanwijzingen. Hij beseft dat het niet alleen om de verdwenen studente gaat en zijn sporen leiden hem naar nog een aantal onopgeloste zaken. Iemand brengt nu de slachtoffers of de nabestaanden in contact met de daders die dan de keuze krijgen tussen wraak en vergeving.

Sandra Vega is een politiefotografe. Zij heeft net haar man David, een fotojournalist, verloren. Zijn laatste bericht op haar voicemail vertelt haar hoe koud het is in Oslo, maar David is omgekomen in Rome. Als ze wordt gebeld door een Interpol agent die de dood van haar man onderzoekt, besluit ze zelf het heft in handen te nemen en achter de aanwijzingen aan te gaan die David voor haar heeft achtergelaten.

Een jager jaagt op zijn prooi; een moordenaar. Zijn zoektocht naar deze man wordt bemoeilijkt door het feit dat de moordenaar elke identiteit kan aannemen.

Langzaam komen de verschillende draden bij elkaar en blijkt dat ze allemaal met elkaar in verbinding staan. De gemeenschappelijke factor is de ‘Orde van de Penitenzieri’. 

Eeuwenlang hebben priesters de biecht bij mensen afgenomen, maar voor doodzonden konden zij niet meteen absolutie verlenen. Deze biechtgeheimen werden naar het Vaticaan gezonden, waar een college van priesters zich over de zaken boog en bekeek of vergeving mogelijk was. 

Dit ‘tribunaal van de ziel’ verkreeg zo een heleboel kennis van het kwaad en stelde zich steeds meer tot doel om niet alleen misdadigers die berouw toonden te vergeven, maar om zelf misdaden op te lossen. De leden van de orde zijn erin getraind om bij een misdaad de afwijkingen te vinden, en zo nodig de politie anoniem te tippen.

Vanaf de allereerste bladzijde is ‘Het tribunaal van de ziel’ ontzettend spannend. Heel knap weet Donato Carrisi de verschillende verhaallijnen bij elkaar te brengen, te verstrengelen en uiteindelijk nog een verrassing te geven op de laatste bladzijdes. Knap ook hoe hij bepaalde gruwelijkheden weet duidelijk te maken, zonder allerlei nare details te geven. De situatie is al erg genoeg en je kunt zelf wel bedenken hoe bepaalde zaken zijn gegaan. In het nawoord geeft Carrisi aan wat er van dit boek op echte feiten berust en dat is ook een zeer intrigerend gegeven.

Ik vond dit zo’n goed boek dat ik na 50 pagina’s al meteen het 1^e boek van Donato Carrisi heb gekocht, omdat ik dat meteen erna wilde lezen. Daarvan breng ik jullie binnenkort op de hoogte.