Eeuwige jeugd, Donna Leon

De boeken van Donna Leon over de Venetiaanse commissario Brunetti is één van de series die ik lees als ik me wil ontspannen en heerlijk wil wegdromen. Er zijn altijd een paar vaste ingrediënten, zoals de wandelingen van Brunetti door Venetië, gemijmer over het leven in het algemeen en Venetië in het bijzonder en natuurlijk de vele heerlijke maaltijden.

In het laatst uitgegeven boek Eeuwige jeugd in de serie zijn commissario Brunetti en zijn vrouw uitgenodigd op een diner bij zijn schoonmoeder. Hier ontmoet Brunetti de oude contessa Lando-Continui. Zij wil dat Brunetti een oude zaak onderzoekt, waarbij vijftien jaar geleden haar kleindochter in het water terecht kwam en zodanig hersenletsel opliep dat ze nu de verstandelijke vermogens heeft van een kind van zeven.

De jonge vrouw zelf, gevangen in haar eeuwige jeugd, kan niets meer vertellen over de gebeurtenissen, dus Brunetti moet het hebben van de mensen die zij vroeger gekend heeft. In de eerste instantie lijkt er niet veel schot in de zaak te zitten en lijkt het erop dat het een ongeluk was. 

Maar als de enige getuige van de bijna-verdrinking wordt vermoord, beseft Brunetti dat hij daadwerkelijk een misdaad onderzoekt, terwijl de dader probeert om na vijftien jaar de laatste sporen 
uit te wissen.

Ik vind het leuk dat Donna Leon in staat is om ondanks de verschillende vaste elementen toch te laten merken dat Italië veranderd is. Er zijn observaties over de nieuwe immigranten die komen en die weer heel anders zijn dan de vu-compru’s waar men nu aan gewend is en er worden stappen ondernomen om Venetië nog leefbaar te houden voor de gewone inwoners.

De corruptie, de vervuiling van de lagune en het wantrouwen van de noordeling tegen de zuiderlingen is er nog altijd, maar Brunetti zet bij sommige dingen wel vraagtekens, ook bij zaken waar hij zelf schuldig aan is. 

Tekenend in dit opzicht is bijvoorbeeld de scene waarin een collega uit Napels toegeeft de collega uit Sicilië niet te vertrouwen, terwijl Brunetti bij zichzelf moet toegeven dat dit hem schokt, terwijl hij tegelijkertijd beiden niet echt vertrouwt. De vooroordelen die je zelf hebt, lijken altijd logischer dan de vooroordelen van een ander.

De situatie van Manuela wordt met ontroering beschreven en vooral het einde vond ik erg mooi.
Eeuwige jeugd is opnieuw een goed boek in de lange serie over Brunetti. Dat ik halverwege de dader al had geraden, vergeef ik haar aan de ene kant wel, maar ik soms zou ik willen dat het plot iets steviger in elkaar zat en de aanwijzingen niet zo overduidelijk waren (tenminste, ik vind ze overduidelijk). 
De kleine twist met de moord die op het einde duidelijk wordt, vond ik wel weer origineel en goed getroffen.

Ondanks het kleine minpunt vond ik het heerlijk om dit boek te lezen, omdat het de sfeer van Venetië zo duidelijk oproept en ik tijdens het lezen naast Brunetti door de straten van Venetië loop. 
Heel erg fijn.

Originele titel: The waters of eternal youth
Uitgegeven in 2016
Nederlandse uitgave 2017 door uitgeverij Cargo
Nederlandse vertaling: Lilian Schreuder
Bladzijdes: 318

Reacties

  1. Oh, dat vond ik ook altijd een heerlijke serie. Ik weet niet meer welk deel ik als laatste heb gelezen, maar krijg gelijk zin om ze weer eens op te zoeken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik wil ze binnenkort ook gewoon weer eens van voor af aan gaan lezen, heerlijk. Als ik niet zelf in Venetie ben, dan maar via Guido Brunetti! (en ik krijg acuut zin om lekkere warme lunches te koken, ook zo leuk)

      Groetjes,

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts