Twee broers, Jhumpa Lahiri

Waarop is verbondenheid gebaseerd? Op bloedverwantschap of op gedeelde ervaringen? Wat blijft er van verbondenheid over als je tot de ontdekking komt dat je iemand nooit goed hebt gekend?
Als traditie belangrijk is, hoe vind je de vrijheid om je eigen leven te creëren en wat is de prijs die daarvoor betaald moet worden?

Twee broers, zo verschillend, maar toch zo verbonden met elkaar. Subhash is de oudste, hij is de voorzichtige en de rustige, in tegenstelling tot de vijftien maanden jongere Udayan, die altijd de plannen bedenkt en risico’s neemt. 

De broers groeien op in Calcutta, als India net onafhankelijk is geworden. De jongens doen alles samen en vormen een twee-eenheid. Als de jongens in de jaren ’60 naar de universiteit gaan, broeit het in India. Er is grote ontevredenheid over de armoede in het land en de manier waarop grootgrondbezitters nog altijd de macht in handen hebben. Subhash houdt zich hier niet mee bezig, hij vertrekt naar Amerika om daar verder te studeren.

Udayan raakt echter betrokken bij een groep radicale communisten, die met allerlei aanslagen wil proberen om de maatschappij te veranderen. Tegen de wil van zijn ouders in trouwt Udayan met Gauri, een filosofie studente. Een daad van verzet tegen de traditie, waarin een gearrangeerd huwelijk de norm is. Hij leidt nu een dubbelleven, aan de ene kant is hij een getrouwd man en leraar, aan de andere kant is hij nog altijd betrokken bij de partij.

Subhash krijgt twee jaar later plotseling bericht dat hij naar huis moet komen, er is iets vreselijks gebeurd; Udayan is doodgeschoten door de politie. Subhash keert terug naar Calcutta en besluit om met de weduwe van zijn broer te trouwen en het kind dat zij draagt als de zijne groot te brengen. Een eerbare geste, maar erg gelukkig loopt het niet af; Gauri is teveel bezig met de dood van Udayan om Suhdash en hun dochter een kans te geven.

Bijna niemand is gelukkig in Twee broers, een diepe melancholie is voelbaar op elke bladzijde. Iedereen worstelt met verlangens, met verwachtingen en vooral zichzelf. Niet dat het daarmee een depressief boek is geworden, gelukkig niet.
Ik vond het mooi hoe het perspectief regelmatig wisselde, zodat je de motieven van de verschillende hoofdpersonen leert kennen. Ook vond ik de manier waarop de sfeer in Calcutta en het verschil met het leven in Rhodes Island heel duidelijk en voelbaar wordt gemaakt mooi en fijngevoelig gedaan.

Twee broers is de tweede roman van Jhumpa Lahiri, die eerder De naamgenoot en twee bundels met korte verhalen schreef. Ze is zelf van Bengaalse afkomst, maar is opgegroeid in Amerika, en woont nu met haar man in Rome. Twee broers stond vorig jaar op de shortlist voor de Man Booker prize, maar heeft toen verloren van The luminaries.
Ik vond Twee broers in ieder geval bijzonder mooi en kon het dus ook niet laten om haar eerste boek ook aan te schaffen, zodat ik die binnenkort kan lezen.

Oorspronkelijke titel: The lowland
Uitgegeven in 2013
Nederlandse uitgave: 2013 door uitgeverij Meulenhoff
Nederlandse vertaling: Ko Kooman
Bladzijdes: 429

Reacties

  1. Mooie bespreking, Bettina. Ik kan De naamgenoot ook aanraden. Geen spectaculair verhaal, maar wel een boek dat van een tamelijk gewone ervaring iets bijzonders weet te maken.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Goed om te weten, Anna, ik heb die nu in de kast staan en zal die binnenkort lezen. Ik ben erg benieuwd.

      Groetjes,

      Verwijderen
  2. Wat ik me af zat te vragen: wat vond je van de stijl van Lahiri? Ik heb ooit een paar verhalen van haar gelezen tijdens een workshop, maar daar kreeg ik een beetje de kriebels van, zo'n overdadig uitwaaierende poetische stijl. Waarop 'juf' zei dat ik dan maar niet moest beginnen aan de romans. Nu laat ik me door zo'n opmerking niet tegenhouden maar vroeg me wel af hoe jij dat hebt ervaren?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vond haar stijl wel mooi, op mij kwam het niet overdreven beschrijvend en poetisch over, hoewel het ook geen heldere, sobere stijl is. Dat zeker niet.
      Ik ken haar korte verhalen niet, dus misschien zit er ook verschil in hoe ze die schrijft, maar het kan ook zijn dat ze in dit laatste boek haar stijl het meest geoefend heeft, of het kan zijn dat wat ik nog heel prettig vind om te lezen voor jou veel te veel is :-)
      Het verhaal is in ieder geval heel mooi, dat kan ik in ieder geval wel zeggen.

      Groetjes,

      Verwijderen
  3. De schrijfstijl in Twee broers vind ik tamelijk sober. Ik mis mooie metaforen en wat ik zeker mis zijn de diepere lagen. Het komt niet verder dan een onderhoudend verhaal. Niks mis mee natuurlijk, maar een nominatie voor de Booker Price vind ik te veel eer.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts